...

Neden varız bu hayatta ? İnsan kendi varoluşu için mi vardır yoksa bir tanrı yarattığı için mi olmalıydı. Başı olan herşey gibi biz de yok olup gideceğiz, peki hayat dediğimiz bu yanılsama ne demek ? Sorgulanmamış hayat yaşamaya değmez demiş Socrates.

Sorguladıkça ise içinden çıkılmaz bir paradoks oluyor oysa ki yaşamak, içinden çıkmak icin ölmek gerekiyor belli ki. Yaşadığımız dönem o kadar acımasız ki, başkaları için başkalarının işini hapıyoruz ve başkalarının hayallerini gerçekleştirirken biz hep hayal peşinde hayatımızı bitiriyoruz. Kendi hayallerimiz o kadar basit ki, yine de tatmin olamiyoruz. Basit yaşamak o kadar ihtimal dışı ki. Modernizasyonun getirdiği ağır bedelleri olan lüksler olmadan yaşayamayız sanıyoruz.

İnsan olmanın bir değeri yok, hepimiz kendini beğenmiş pisliğin tekiyiz. bize öğretilenleri, bize dayatılanları bizden istenenleri hiç sorgulamadan uyguluyoruz. Bir bilinç devrimi yok, bir uyanış yok, neden yaşadığımıza dair bir fikrimiz yok. düşünmemek daha kolay geliyor hep öyle değilmi?

Ne uğruna bu koşturmaca, kim için ne için bütün bu uğraşlar, tanrı gerçekten varmı? varsa neden bizi yaratmak zahmetine girdi, dünya ya salıp acizliğimizi seyretmek için mi? ve sonumuz önceden belirlenmiş, kaderimiz biçilmiş. gerçekten öyle mi?

Hayat eğer gerçekten varsa da yaşamaya değer mi? Neden bırakma şansımız yok , bu oyundan çıkma lüksümüz yok. Neden belirli bir sayıda insan bütün insanlık adına karar verebiliyor, neden herkesi aynı yapmaya çalışıyorlar. Fabrikasyon gibi birbirinin kopyası koyunlar.

Bu Dünya neden bize yetmiyor? Neden sahip olduğumuzdan fazlasına ihtiyacımız olduğunu düşünüyoruz ? Neden mutlu yaşayamıyoruz. Neden politika var neden bürokrası var neden sınırlar var neden savaşlar var ve insanlığı nasıl öldürdünüz? İnsan bencil ve kendini beğenmiş, bir rüyada ve belkide uyanamadan uykusunda ölecek. İşte o zaman arkasından ağıt bile yakmayacağım, başkalarına yaşama şansı vermeyen bir tür yok olmuş. Geçmişini bilmeyen insanoğlu hayalindeki geleceği yaratmaya çalışıyor, hayalinde merhamete sevgiye anlayışa unutmaya affetmeye yer yok, ve böyle bir türün üyesi olduğum için utanıyorum. İnsan olmak küçük ve aptal bir çocuğa verilmiş büyük bir sorumluluk gibi.